کتاب «کشته های بی دلیل… مبارزان کوچک در جبهه‌های بزرگ» پرونده‌ای را روشن می‌کند که با تغییر نقشه ژئوپلوتیکی سوریه در ده سال گذشته و تشدید درگیری‌های نظامی، گروه تروریستی پ.ک.ک نیاز مبرمی به جنگجو پیدا کرده و برای این مهم شروع به کودک‌ربایی سازمان یافته در مناطق کردنشین می کند.

در این پژوهش، حسین چلبی، محقق و حقوقدان کُرد سوری به موضوعات حساس جامعه کردی سوریه و تغییراتی که در ده سال اخیر در آن رخ داده است، پرداخته است.

این کتاب حقایقی درباره آدم ربایی، گمشدگان اجباری، کودک سربازی، کشتار، فریب کودکان و شستشوی مغزی آنها را روایت می کند.

چلبی می‌گوید که پ.ک.ک با ربودن کودکانی که هنوز به سطح درک و آگاهی نرسیده اند و انتقال آنها به مقرهای دورافتاده‌اش در کوه‌های قندیل (شمال عراق)، عناصر جنگجوی خود را تشکیل می دهد. عنصری که هیچ خانواده ای را جز پ.ک.ک نمی شناسد، دانشش از ایدئولوژی پ.ک.ک فراتر نمی رود و دنیایش از مرز آن کوه ها افزون نیست تا به ابزاری انعطاف پذیر تبدیل شود که هر آنچه از او خواسته می شود به اجرا در آورد. در آنجا در غارهای کوه قندیل، نام کودک را تغییر می دهند و نامی جدید با مفهومی انقلابی می گذارند، سرکرده ها و کادرهای پ.ک.ک تبدیل به خانواده وی می شوند و ارتباطش را با خانواده اصلی او قطع می کنند و کودک را در مسیری بی بازگشت قرار می دهند.

نویسنده تجربیات بسیاری را به نقل از والدین کودکان ربوده شده روایت می کند. از جمله اینکه پدری از ربوده شدن دخترش توسط پ.ک.ک غمگین بود، به طور تصادفی تصویری از دخترش را در یک وب سایت پس از محرومیت کامل از ارتباط با او دید، پدر می گوید: حتی در جنگ های جهانی نیز پیام هایی بین رزمندگان و خانواده هایشان رد و بدل می شد تا خانواده ها در مورد فرزندانشان اطمینان خاطر پیدا کنند.

در موردی دیگر، یک پدر کرد سوری در ژوئیه ۲۰۱۵ پس از اخراج از دفتر پ.ی.د در شهر سلیمانیه، خود را به آتش کشید و خواستار معلوم شدن سرنوشت پسرش شد.

اینگونه روایت‌های مستند در کتاب زیاد است و وقتی خانواده‌ها فاتحه کودکان خود را قبل از کشته شدن می خوانند، دردناک‌تر هم می‌شود.

چندین سال است که موضوع ربودن سازمان یافته کودکان و تبدیل آنها به جنگجو در صفوف پ.ک.ک از طرف سازمانها و نهادهای حقوق بشری مطرح می شود، با این وجود این وضعیت همچنان پا بر جاست و وقتی فشارها زیاد می شود پاسخ پ.ک.ک این است که کودک به میل خودش آمده است.

نویسنده این فجایع و امور حساس جامعه کردی را با روحیه یک محقق کوشا و موشکافانه آشکار می کند. همچنین داستان‌ها و صحنه‌هایی را که در فضای رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی درباره آن نوشته شده است، در جستجوی حقیقت آنچه اتفاق افتاده و می‌گذرد، بررسی می‌کند.