انجمن کوردپاریز به دفعات از خطرات تروریسم پژاک برای قشر ضعیف، شهروندان کُرد را آگاه ساخته و به خانواده ها در رابطه با حفظ و صیانت از فرزندان خود هشدار داده است.
.
یکی از اقشار ضعیفی که متاسفانه همواره در تیررس تروریست های پژاک بوده، کارگران معادن، کارگاه های شن و ماسه، مرغداری ها و … هستند. لذا خانواده ها به دقت فرزندان خود را مخصوصا در چنین مکان هایی زیر ذره بین داشته باشند تا گرفتار تروریست های پ.ک.ک و پژاک نشوند.
.
سامان حبیبی اهل سروآباد مریوان در سال ۱۳۶۷ در یک خانواده ضعیف به دنیا آمد. وی پس از تحصیلات ابتدایی به دلیل مشکلات مالی دیگر قادر به ادامه تحصیل نشد. سامان برای اینکه باری را از روی دوش پدرش بردارد به کارگری در یک کارگاه شن و ماسه روی آورد.
.
بارها در انجمن هشدار داده ایم! متاسفانه کارگاه ها و صنایعی که به دور از شهرها بوده، همواره مورد توجه عناصر پژاک می باشد.
.
آقای عزیز حبیبی، برادر این قربانی پژاک در گفتگو با انجمن کوردپاریز گفت؛ برادرم در سال ۱۳۸۷ به یکباره گم شد و ما یک هفته تمام به دنبالش گشتیم. که نهایتا متوجه شدیم در پی رفت و آمدهای عناصر گروهک به کارگاه، برادرم با این گروه آشنا شده و نهایتا فریب آنها را می خورد و قدم در وادی بی بازگشت می گذارد.
.
وی در ادامه افزود؛ ما هیچوقت متوجه نشدیم که برادرم را با چه وعده ای به قندیل بردند. خلاصه بعد از اینکه متوجه شدیم، پدرم دو بار به قندیل رفت تا وی را برگرداند. اما نه تنها پدرم موفق به بازگرداندن برادرم نشد، حتی اجازه ندادند وی را ملاقات کند. رفتارهای زشت و زننده عناصر گروهک، پدرم را بیش از پیش ناامید کرد.
.
آقای حبیبی در پاسخ به اینکه سرنوشت برادرشان چه شد، گفت: بعد از حدود دو ماه، رسانه های گروهک خبر از کشته شدن وی دادند. جای بسی تعجب بود که برادرم کی آموزش دید و کی فنون جنگی یاد گرفت که اینگونه دو ماه نگذشته کشته شده است؟!
.
وی همچنین با اشاره به اینکه در رابطه با کشته شدن برادرش توسط جنگنده های ترکیه تردید دارد، گفت: به احتمال زیاد، برادرم در جنگ کشته نشده، وی را به هنگام فرار از گروه کشته اند. آن موقع ما زیاد درک نمی کردیم و باور می کردیم. ولی اکنون به اندازه کافی دیده ایم و شنیده ایم که چه جوانانی را به هنگام فرار کشته اند. برادرم ممکن نبود بتواند با شرایطی که در قندیل حاکم است، ماندگار شود. وی را به بهانه کار در عراق بردند.
.
برادر این قربانی پژاک در پاسخ به اینکه آیا در منطقه کودکانی بوده اند که به گروهک ملحق شوند، گفت: متاسفانه باید بگویم، بله. کسانی را فریب دادند و عده ای را به زور بردند. و صد افسوس که سرنوشت همه آنها مرگ بود. متوسط عمر ماندگاری در قندیل برای اعضای عادی، به یک سال هم نمی رسد.
.
وی در ادامه با تنفر از پیر کفتارهای قندیل که جوانان مردم را سپر بلای خود کرده اند گفت: یک عده در اروپا نشسته و با پول های اخاذی شده به دنبال خوشگذرانی هستند و عده ای دیگر هم با بهترین امکانات در دل کوههای قندیل با نوامیس مردم جور دیگری به عیش و نوش مشغولند. اگر اینگونه نیست، پس چرا هیچکدام از سرکرده های پ.ک.ک و پژاک در مقابل این همه بمباران کشته نمی شوند؟
.
عزیز حبیبی در پایان از ظلم و جنایات گروهک تروریستی پژاک در مناطق کردنشین سخن رانده و گفت؛ ما در منطقه بارها شاهد بودیم که به زور اسلحه از مردم پول گرفته اند و از صاحبان صنایع و هتلدارها و … اخاذی کرده اند. کسی متاسفانه جرأت رویارویی با آنها را ندارد، چرا که به قیمت جانش تمام می شود.
.
وی با اشاره به این رفتار آنها، ادعای دفاع از حقوق کردها را دروغی بیش ندانسته و تاکید کرد مردم منطقه از اقدامات آنها متنفرند.
