کوردپاریز/ پ.ک.ک به عنوان فرقه‌ای مافیایی و تروریستی (گروه پ.ک.ک از دید آمریکا، اتحادیه اروپا، ترکیه و ایران یک گروه تروریستی محسوب می‌شود)، برای جلب توجه، ترحم و در نهایت قرار گرفتن در صدر اخبار و البته نشان دادن خود به عنوان گروهی مشروع و محبوب، روش‌های مختلفی را تجربه کرده است. تبلیغات گسترده در خصوص محبوبیت عبدالله اوجالان (سرکرده این گروه که در بازداشت دولت ترکیه است)، برگزاری همایش و کنفرانس خبری، انتشار اخبار در سایت‌ها و روزنامه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی مختلف و بزرگنمایی عملیات تروریستی و اغراق در مورد موفقیت‌های نظامی و ایدئولوژیک از جمله ترفندهای فرقه‌های تروریستی مانند پ.ک.ک است.
یکی از مهمترین حربه‌های پ.ک.ک برای جلب توجه و ترحم، خودسوزی و اعتصاب غذای اعضا و هواداران آن به دلایل مختلف از جمله پایان محکومیت عبدالله اوجالان است. با توجه به انتقادات جدی از خودسوزی در میان محافل رسانه‌ای و حقوق بشری، اعضای گروه به اعتصاب غذا تمایل بیشتری نشان داده‌اند. در واقع، پیشتر، اعضا تهدید و تطمیع می‌شدند و یا فریب می‌خورند که به بهانه زندانی شدن اوجالان و یا دیدار با وی در زندان، در اماکن عمومی خودسوزی کنند تا توجهات جامعه و نهادهای مختلف به آنها و پیامشان جلب شود.
سوابق و مطالعات گسترده‌ای از خودسوزی در پ.ک.ک وجود دارد. «اولیور گروژان» (Olivier Grojean) پژوهشگر حوزه کردی، در یکی از مقالات خود آمار تکان دهنده‌ای از میزان خودسوزی و حملات انتحاری در میان اعضای پ.ک.ک ذکر کرده است. گروژان نوشته است از سال ۱۹۸۲ تا ۲۰۱۲ بیش از ۲۰۰ مورد خودسوزی و حمله انتحاری توسط اعضای پ.ک.ک صورت گرفته است. ۱۸۳ مورد خودسوزی و یا تلاش برای انجام آن نیز در بازه زمانی ۱۹۸۲ تا ۲۰۱۷ و در ۱۵ کشور ثبت شده است. این نویسنده در بررسی تاریخی خود می‌نویسد ابتدا از سال ۱۹۸۲ و در زندانهای ترکیه خودسوزی توسط اعضای پ.ک.ک آغاز شد، اما به مرور این روند در بیرون از فضای زندان نیز با قدرت توسط سران گروه، مورد تشویق و حمایت قرار گرفت. افرادی که بر اثر این اتفاق کشته شدند، لقب شهید گرفتند تا عده بیشتری برای خودسوزی تحریک شوند.
به عنوان مثال، صفر چاگلار (Sefer Çağlar) هوادار پ.ک.ک در اعتراض به حمله ترکیه به عفرین در زندان شهر وان و در سال ۲۰۱۸ دست به خودسوزی کرد و جان باخت. دختر ۱۴ ساله‌ای به نام نجلا جُشخون (Nejla Coskun) در اعتراض به بازداشت اوجالان، در سال ۱۹۹۹ و در لندن خودسوزی کرد و بر اثر شدت جراحات وارده، درگذشت. ویان سوران با تان اصلی لیلا والی حسن نیز یکی از معروف‌ترین نمونه‌های خودسوزی در اعضای پ.ک.ک است. البته برخی معتقدند که خودسوزی در میان اعضای مستقر در مقرهای پ.ک.ک در ترکیه و عراق، بیشتر بعد از جنایت دیگری صورت می‌گیرد. یعنی دخترانی که دست به انتحار زده‌اند، احتمالا یا از فضای بسته گروه خسته شده بودند و یا توسط سران آن مورد تجاوز قرار گرفته بودند. در نهایت افزایش خودسوزی در اروپا، باعث اعلام جنگ آلمان علیه این گروه شد. پ.ک.ک بر اثر فشار اروپا، در نهایت از حجم اقدامات خود در آلمان کاست.
در جدیدترین روش اعتراض پ.ک.ک، اعتصاب غذای هواداران مورد توجه قرار گرفته است. حتی بسیاری از نمایندگان احزاب سیاسی وابسته به پ.ک.ک مانند حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP)، برای آنچه آزادی اوجالان خوانده‌اند، دست به اعتصاب غذا زده‌اند تا از این طریق یک موج تبلیغاتی به نفع پ.ک.ک ایجاد کنند.
یکی از این نمایندگان، لیلا گووَن رئیس مشترک کنگره جامعه دمکراتیک (ک.ج.د) و نماینده حزب دموکراتیک خلق‌ها در پارلمان ترکیه است. او به گفته خود و ادعای رسانه‌های حامی پ.ک.ک از تاریخ ٨ نوامبر ۲۰۱٨ با هدف پایان دادن به حصر اوجالان، در زندان دولت ترکیه دست به اعتصاب غذا زد. گووَن پس از آنکه از زندان آزاد شد در خانه خود به اعتصابش ادامه داد و اکنون در روز ۱۲۴م اعتصاب غذایش است. پس از گووَن، زندانیان سیاسی نیز با هدف پایان حصر اوجالان، اعتصاب غذای خود را آغاز کردند. از اول مارس اعتصاب غذا در کلیه زندانها گسترش یافت. به عنوان مثال برادر «نسرین تاکه» (دختر ۱۹ ساله‌ای که در اعتراض به زندانی شدن اوجالان خودسوزی کرد) نیز در اعتصاب غذا است. در واقع این نماینده، که باید حامی رویکرد مدنی و مسالمت آمیز باشد، خود مروج و مشوق خودسوزی، خشونت و کشته شدن اعضای حزب شده است.
همه این اتفاقات تلخ برای یک نفر رخ داده است: «اوجالان». در واقع، افراد، گروه‌ها و باورها و آرمان‌ها و حتی یک قوم، فراموش شده‌اند تا یک نفر زنده بماند و آزاد شود. این امر، به خوبی اوج انحراف و انحطاط فکری پ.ک.ک و سرکرده آن را روشن می‌سازد.
مساله مهم بعدی تناقضات اوجالان و به اصطلاح حامیان وی است. از دید آنها و بر طبق شعار این گروه که دست به اعتصاب غذا زده‌اند، «بدون اوجالان زندگی ممکن نیست» و به همین خاطر باید برای آزادی وی، خودکشی کرد. از سوی دیگر همین تفکر معتقد است زندگی با دو شعار «نباید انسانها بمیرند» و «نباید مادرها گریه کنند» معنی پیدا می‌کند. اما در قبال مرگ ۴۰ هزار نفر عمدتا کُرد در جنگ داخلی پ.ک.ک و مرگ فرزندان بی‌شمار در کمپ‌های این گروه، سکوت کرده‌اند.
خودکشی اعضا، نتیجه شست و شوی مغزی آنها است. فرقه پ.ک.ک رئیس خود یعنی اوجالان را تا حد پیامبر بالا برده است. خودکشی، نتیجه ایدئولوژی منحط و الحادی این گروه است که اعضا را وادار به چنین اقداماتی می‌کند. اعضا چنان از خود بی خود شده‌اند که همه چیز را حول محور اوجالان تصور می‌کنند و لذا برای آزادی اوجالان و ملاقات با او، دست به خودسوزی و اعتصاب غذا می‌زنند. این در حالی است که بسیاری از اعضای ارشد پ.ک.ک یا به دستور اوجالان کشته شدند و یا هم اکنون در اروپا هستند و بدون هیچ دشواری و اعتصاب غذا، صرفا سخنرانی می‌کنند.
