مسعود بارزانی در کتاب خاطرات روزانه خود “بارزانی و جنبش آزادیخواه کرد”، از نقش بد و ویرانگر پ.ک.ک صحبت می کند.
بارزانی در این باره می گوید: مشکل اصلی پ.ک.ک این است که خود را آلترناتیو همه احزاب کردی می بیند و برای رسیدن به منافع خود دست به هر کاری می زند.
بارزانی در ص ۱۹۳ این کتاب می گوید: «بعد از انتخابات ۱۹ می ۱۹۹۲ و تشکیل حکومت اقلیم کردستان، پ.ک.ک عده ای را در اروپا و خارج از کردستان جمع کرد و ک.ن.ک را با هدف شایعه پراکنی و تبلیغات علیه اقلیم کردستان تشکیل داد. چرا که پ.ک.ک حزب دمکرات کردستان را بزرگترین مانع برای خود می دید.
بارزانی می‌گوید: «بله، در گذشته روابطی بین پ.ک.ک و حزب دمکرات کردستان وجود داشت، اما مشکل اصلی پ.ک.ک این است که با هر کس که مانند آنها فکر نکند، دشمنی می کند.»
بارزانی در جای دیگری از این کتاب، حادثه تاریخی دیگری را روایت می کند که می گوید: «در جریان مذاکرات با بغداد رفت و آمدهای زیادی صورت گرفت و یک روز در جلسه جبهه کردستان در شقلاوه خبر تیراندازی در دره میراوا به ما رسید. پس از آن، یکی از کادرهای نظامی اتحادیه میهنی کردستان به نام تحسین کاوانی به منطقه رفت تا بفهمد آنجا چه خبر است و چه کسی تیراندازی می کند. کادر اتحادیه میهنی خیلی تیراندازان را صدا زده بود، اما هیچ کس به او توجهی نکرد و همین امر او را مجبور به تیراندازی به تیراندازان کرد و تعدادی از آنها نیز کشته شدند.»
بارزانی می گوید: بعدها مام جلال به من گفت: «یادت هست که از تیراندازی دره میراوا به تو خبر دادم؟ به او گفتم: «بله.» او گفت: «در آن زمان نمی‌خواستم جزئیات ماجرا را به تو بگویم، یک گروه پ.ک.ک پشت آن حادثه بود، به طوری که عناصر پ.ک.ک برای ترور تو آمده بودند. من حرفهای مام جلال را تایید کردم چرا که آنها را به خوبی می شناختم و می دانستم این کارها از پ.ک.ک بعید نیست.»