کودک سربازان پژاک، چه کسانی که ربوده می شوند و چه کسانی که فریب می خورند، بیشتر از قشر محروم و آسیب دیده جامعه اند و به خاطر فشارهای اقتصادی و اجتماعی و از هم پاشیدگی خانواده ها، به پژاک روی می آورند. عده ای به خاطر عدم توجه خانواده ها و نیز روستاهای مرزی دورافتاده با زور اسلحه ربوده می شوند ولی عده ای نیز به خاطر نداشتن پول و خانه و امکانات جذب این سازمان می شوند. این ویژگی ها بدین معناست که بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی کردستان در پیشگیری از سربازگیری کودکان تاثیر بسزائی خواهد داشت.
.
نگاهی به وضعیت خانوادگی و تحصیلی برخی از کودکان عضو پژاک نشان می دهد که همه این کودکان از فرصت ها یا تدارکات اقتصادی مناسب محروم بوده اند!
.
محمد بادوزاده؛ کودکی که در ۱۶ سالگی در درگیری مسلحانه کشته شد، نمونه ای از این کودکان محروم است که خانواده اش با زندانی شدن پدر بدون درآمد مانده و محمد به عنوان یک کودک به دنبال برادر بزرگتر و به همراه مادر خود به منطقه قندیل رفته و تفنگ به دست گرفته است چرا که هیچ راه دیگری در مقابل خود ندیده است.
.
شیرین علم هولی؛ وقتی که بازداشت شد، زبان فارسی بلد نبود و در هنگام دستگیری کاملا بی سواد بود. فقط یک دوره کوتاهی نهضت سواد آموزی رفته بود و یاد گرفته بود که اسمش را بنویسد، او از خانواده بسیار فقیری است که در منطقه ماکو زندگی می کنند. پدرش چندتا گوسفند داشته که امورات خانواده ۸، ۹ نفره خود را اینگونه می گذراند.
.
حسین خضری؛ در کودکی از تحصیل محروم شده و به اجبار فقر و فشار، کودک کار شده است. او توسط پدرش از کودکی مجبور به قالیبافی شده و بخشی از تامین معاش خانواده به عهده ی ایشان بوده است. به خاطر شرایط نامناسب کار در کارگاه قالیبافی، حدود ۷۰ درصد از بینایی خود را از دست می دهد. ایشان چندین بار فرار می کند که باز به خانه برگردانده می شود. تا اینکه پژاک وقتی می بیند که نوجوانی بی پناه است، او را جذب می کنند. در واقع رفتن حسین به سوی این گروه از روی عمد و آگاهی نبوده، بلکه فقط به خاطر رسیدن به رفاه نسبی بوده است.
کودکان زیادی به خاطر فقر و آسیب های اجتماعی قربانی تروریسم پژاک می شوند، حال سوال اینجاست، اگر این کودکان از وضعیت زندگی در قندیل بیزار می شدند که قطعا هم اینطوری هست و یا کودکانی که اکنون در بند پژاک هستند اگر بخواهند به زندگی عادی برگردند، آیا راهی برای آنها وجود دارد؟
آیا برای کودکان دیگری که اکنون از جنگ و درگیری بیزار شده و آرزوی زندگی عادی دارند، امیدی هست؟ راهی هست؟