پارتی در مناطق شمال سوریه و یکیتی در سلیمانیه مشکلات جدی برای پ.ک.ک ایجاد کرده‌اند و اختلافات این احزاب با پ.ک.ک هر روز شدت می‌گیرد.
به گزارش کورد پاریز، اختلافات پ.ک.ک و با گروه‌های کردی، منحصر به حزب بارزانی (حزب دمکرات اقلیم کردستان) نیست. پ.ک.ک تقریبا با همه احزاب سرشناس کردی مشکل دارد و با آنها به طور مسلحانه رقابت و دشمنی کرده است. حزب اتحادیه میهنی کردستان یا یکیتی (وابسته به جلال طالبانی) نیز با پ.ک.ک مشکلات تاریخی دارد. در جدیدترین تحول، همایش کنگره ملی کردستان (KNK)، وابسته به پ.ک.ک به دلیل مخالفت حزب اتحادیه میهنی لغو شد.
قرار بود کنگره ملی کردستان، وابسته به پ.ک.ک در شهر سلیمانیه سمینار خود را به مناسبت سالگرد تاسیس خود برگزار کند. “محمد امین پنجوینی” و “هوژین ملا امین” نیز بعنوان روسای این سمینار معرفی شده بود. اما در آخرین لحظات، نیروهای امنیتی یکیتی مانع برگزاری سمینار شدند.
گفتنی است “عبدالله اوجالان” با الگوبرداری از کنگره ملی آفریقای جنوبی و نلسون ماندلا دست به تاسیس این کنگره ملی زد تا بتواند با نامی‌توجیه پذیر همه احزاب و گروه‌های سیاسی کُرد غیر وابسته به پ.ک.ک را زیر چتر خود قرار دهد و به عنوان «رهبر» کردها مطرح شود. پس از تاسیس این کنگره، عبدالله اوجالان، “دکتر شریف وانلی”، استاد برجسته تاریخ در دانشگاه لوزان سوئیس و از کردهای سوریه، را به عنوان رئیس کنگره انتخاب نمود و به عوامل خود نیز دستور داد تا خود اوجالان را رئیس افتخاری نمایند. دکتر شریف وانلی در نقدی مفصل در مورد اثار اوجالان به ویژه از دیدگاه تاریخی می‌گوید: «من پنج سال رئیس کنگره ملی بودم. تصمیم‌ها بدون نظر و حتی حضور من گرفته می‌شد. قندیل دستور می‌داد و اعضای کنگره صرفا اطاعت می‌کردند. عملا هیچ کاره بودم. انتخاب اوجالان به عنوان رئیس افتخاری نیز اشتباه بود. در طی آن دوران از هر حزب کردی خواستیم عضو شود هیچ کدام قبول نکردند و می‌گفتند این کنگره ملی کردستان نیست کنگره پ.ک.ک و شخص اوجالان است. درست می‌گفتند. این کنگره نه تنها ملی نبود، بلکه ضد ملی بود».
پ.ک.ک با تاسیس این کنگره ملی و با پوشش «اتحاد» بین گروه‌های کردی تلاش می‌کند تا حضوری توجیه پذیر داشته باشد اما دو نیروی عمده اقلیم کردستان یعنی پارتی و یکیتی نیز که با پ.ک.ک اختلافات عمیقی دارند با اطلاع از اهداف واقعی پ.ک.ک مانع برگزاری آن می‌شوند. این ممانعت می‌تواند چند جنبه را نشان دهد. نخست این که احزاب کُرد که خود را اوج آگاهی کردی می‌دانند و به صورت شعاری خواهان اتحاد می‌شوند، حتی حاضر نیستند به صورتی نمادین همدیگر را تحمل نمایند و این یعنی اساس روابط آنها با همدیگر اختلاف و منافع حزبی و شخصی است نه مردم کُرد. لذا عنوان کنگره ملی کردستان نادرست است چون نه ملی است و نه به مردم کُرد تعلق دارد. از طرف دیگر نشان می‌دهد سیاست‌های پ.ک.ک حتی با تغییر روش نیز شکست می‌خورد و پس از ممنوع شدن فعالیت‌های پ.ک.ک در مناطق تحت کنترل یکیتی (این فعالیت‌ها از قبل در مناطق تحت کنترل بارزانی ممنوع بود) این گروه در تنگنا قرار گرفته و قصد دارد با پوشش کنگره ملی و شعار اتحادگرایی راه را برای فعالیت‌های خود باز نماید تا شاید اقدامات آن شامل رفع ممنوعیت گردد. اما به نظر می‌رسد احزاب کُرد اقلیم نیز متوجه شده‌اند هر گونه حضور و فعالیت پ.ک.ک تنها سبب بی ثباتی و ناامنی برای مردم شده بلکه منافع آنها به ویژه روابط آنها با کشورهای همسایه را به خطر می‌اندازد و به همین خاطر لازم است با حضور و فعالیت این گروه و شاخه‌های آن به صورت قاطع برخورد کنند و حتی کوچکترین فعالیت سیاسی آن را نیز تحمل نکنند. همان طور که پ.ک.ک در کردستان سوریه به هیچ گروهی کردی به جز گروه‌های وابسته به خود اجازه فعالیت نمی‌دهد.