به گزارش کورد پاریز، یکی از ویژگی‌های مشترک پ.ک.ک و شاخه‌های آن با داعش در تروریستی بودن آنهاست و علی رغم ادعای پ.ک.ک مبنی بر مبارزه با داعش، بارها در مورد همکاری این دو گروه تروریستی گزارش‌های مستند و دقیقی منتشر شده است. پیشتر شبکه بی‌بی‌سی انگلیسی نیز به صورت مستند از همکاری مخفیانه اعضای هر دو گروه در سوریه گزارشی را منتشر کرده بود که سبب واکنش‌های تند پ.ک.ک و تلاش برای توجیه آن شد.
گفتنی است این همکاری در حالی صورت می‌گیرد که آمریکا و کشورهای غربی برای به اصطلاح مبارزه با داعش از گروه‌های کردی و جوانان کُرد استفاده ابزاری کردند و به عبارت بهتر، پ.ک.ک و یگان‌های مدافع خلق (ی.پ.گ: شاخه نظامی پ.ک.ک در سوریه) را به عنوان نیروی زمینی خود مورد استفاده قرار دادند. آمریکا و کشورهای غربی همچنین، به بهانه مبارزه با داعش حجم زیادی سلاح و مهمات برای پ.ک.ک ارسال کردند و حتی با نام ی.پ.گ. علنا در کشورهایی مانند آلمان کمپین جمع‌آوری کمک برگزار نمودند. اما کارشناسان مستقل در مورد شباهت‌های پ.ک.ک و داعش هشدار داده بودند.
در اقدامی جدید در دیرالزور، اعضای نیروی سوریه دموکراتیک وابسته به پ.ک.ک ۴۴ عضو دستگیر شده داعش را آزاد نمودند. در دوازدهم ماه می سال ۲۰۱۹ میلادی نیز پ.ک.ک ۴۳ عضو داعش را آزاد کرده بود. این همکاری پ.ک.ک و داعش در حالی صورت می‌گیرد که پ.ک.ک با پوشش نیروی سوریه دموکراتیک و به نام مبارزه با داعش، جوانان کُرد را در مناطق عرب نشین از جمله دیرالزور به کشتن می‌دهد. در حالی که خود مردم عرب این مناطق نیز مخالف حضور پ.ک.ک هستند و در آخرین مورد در دیرالزور علیه نیروی سوریه دموکراتیک تظاهرات کردند و خواهان خروج آن از منطقه شدند.
نیروی سوریه دموکراتیک یا SDF (قسد) وابسته به ی.پ.گ است. در همین زمینه “رنج علاالدین”، پژوهشگر موسسه بروکینگز، در مقاله‌ای به بررسی دلیل حمله ترکیه به عفرین و اشغال این منطقه از خاک سوریه می‌پردازد و می‌گوید: «با توجه به حمایت کامل تسلیحاتی آمریکا از ی.پ.گ. که شاخه‌ای از پ.ک.ک است، ترکیه نیز احساس خطر کرد تا مانع تشکیل یک «کردستان عراق» دیگر در شمال سوریه شود. به همین خاطر نیز حمایت آمریکا از این گروه را مورد سرزنش قرار می‌دهد». وی در ادامه و در بخشی از مقاله به دروغین بودن گروه‌های مخالف و موسوم به اوپوزیسیون سوریه نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «این گروهها نیز استقلال ندارند و بر اساس دستور ترکیه حرکت می‌کنند، چون حتی از به رسمیت شناختن وجود کردها در سوریه خودداری می‌کنند و این نیز به پ.ک.ک بهانه می‌دهد تا با مانور تبلیغاتی خود را مدافع کردها در سوریه معرفی نماید. به عبارتی بهتر، مواضع غیر واقع‌بینانه گروه‌های مورد حمایت ترکیه راه را به صورت غیر مستقیم برای رشد پ.ک.ک در شمال سوریه باز کرد. ی.پ.گ. نیز خلا مبارزه با داعش را پر کرد و به نفع خود مورد بهره‌برداری قرار داد».
نویسنده در ادامه پ.ک.ک و ایدئولوژی آن را مورد انتقاد قرار می‌دهد و می‌نویسد: «پ.ک.ک با تکیه به ایدئولوژی خودمحورانه عبدالله اوجالان راه را بر فعالیت همه گروه‌های سیاسی کُرد بست و این نیز حمله ترکیه را مشروع جلوه داد. چون ی.پ.گ. همان پ.ک.ک است و حتی گروه‌های سیاسی کُرد سوریه نیز این را در محافل جهانی تایید کردند. پ.ک.ک نماینده کردهای سوریه نیست بلکه نماینده منافع خود است. علی رغم این که پ.ک.ک با عنوان «نیروی سوریه دموکراتیک» وانمود می‌کند نیرویی مرکب از همه اقوام سوریه است اما در عمل کنترل در دست پ.ک.ک است و این برای مشروع جلوه دادن حضور ی.پ.گ. در این منطقه می‌باشد. از طرفی ترکیه نیز نباید با اقدامات نسنجیده کاری کند که احساسات ناسیونالیستی کردها تحریک شود و پ.ک.ک نیز از آن به نفع خود بهره‌برداری کند و خود را قهرمان کردها در سوریه معرفی نماید».
