صلاح‌الدین دمیرتاش با انتشار پیامی از زندان گفت؛ نباید مردم، زندانیان و نمایندگان حزب دموکراتیک خلق‌ها را قربانی عبدالله اوجالان کرد.
به گزارش کوردپاریز، “صلاح‌الدین دمیرتاش”، رئیس سابق حزب دموکراتیک خلق‌ها (HDP: شاخه سیاسی پ.ک.ک در ترکیه)، که به گفته بسیاری از کارشناسان، قربانی پ.ک.ک و سرانجام زندانی شد، در اظهاراتی در زندان اعلام کرده با سیاست پ.ک.ک مبنی بر تشویق مردم به ویژه زندانیان و نمایندگان برای اعتصاب غذا برای آزادی اوجالان مخالف است.
پکک از سال ۱۹۹۹ با تبلیغات واهی و فرقه‌گونه به اعضا و هواداران خود وعده می‌دهد که “عبدالله اوجالان” سال بعد آزاد خواهد شد، اما سال می‌آید و می‌رود و باز هم اوجالان آزاد نمی‌شود. اوجالان به خاطر قتل چند ده هزار نفر حبس ابد است و قرار نیست آزاد شود. مدتی است پ.ک.ک تعدادی از هواداران و اعضای خود را ناچار کرده برای آزادی خیالی اوجالان دست به اعتصاب غذای مرگ بزنند. یکی از مهمترین حربه‌های پ.ک.ک برای جلب توجه و ترحم، خودسوزی و اعتصاب غذای اعضا و هواداران آن به دلایل مختلف از جمله پایان محکومیت “عبدالله اوجالان” است. با توجه به انتقادات جدی از خودسوزی در میان محافل رسانه‌ای و حقوق بشری، اعضای گروه به اعتصاب غذا تمایل بیشتری نشان داده‌اند. در واقع، پیشتر، اعضا تهدید و تطمیع می‌شدند و یا فریب می‌خورند که به بهانه زندانی شدن اوجالان و یا دیدار با وی در زندان، در اماکن عمومی خودسوزی کنند تا توجهات جامعه و نهادهای مختلف به آنها و پیامشان جلب شود.
این سبب شده تا دمیرتاش ضمن مخالفت با این اقدام، سیاست پکک را غلط معرفی کند. کارشناسان می‌گویند دمیرتاش به صورت تلویحی از مردم می‌خواهد بیش از این فریب پ.ک.ک را نخورند و قربانی آن نشوند. از طرفی پ.ک.ک برخلاف این اظهارات دمیرتاش اعلام موضع کرده و “مراد کاراییلان” می‌گوید باید این اعتصابات گسترده‌تر شود. “جمیل باییک” نیز از گسترش اعتصابات حمایت کرده است.
همه این اتفاقات تلخ برای یک نفر رخ داده است: «اوجالان». در واقع، افراد، گروه‌ها و باورها و آرمان‌ها و حتی یک قوم، فراموش شده‌اند تا یک نفر زنده بماند و آزاد شود. این امر، به خوبی اوج انحراف و انحطاط فکری پ.ک.ک و سرکرده آن را روشن می‌سازد.
مساله مهم بعدی تناقضات اوجالان و به اصطلاح حامیان وی است. از دید آنها و بر طبق شعار این گروه که دست به اعتصاب غذا زده‌اند، «بدون اوجالان زندگی ممکن نیست» و به همین خاطر باید برای آزادی وی، خودکشی کرد. از سوی دیگر همین تفکر معتقد است زندگی با دو شعار «نباید انسانها بمیرند» و «نباید مادرها گریه کنند» معنی پیدا می‌کند. اما در قبال مرگ ۴۰ هزار نفر عمدتا کُرد در جنگ داخلی پ.ک.ک و مرگ فرزندان بی‌شمار در کمپ‌های این گروه، سکوت کرده‌اند. خودکشی اعضا، نتیجه شست و شوی مغزی آنها است. فرقه پ.ک.ک رئیس خود یعنی اوجالان را تا حد پیامبر بالا برده است. خودکشی، نتیجه ایدئولوژی منحط و الحادی این گروه است که اعضا را وادار به چنین اقداماتی می‌کند. اعضا چنان از خود بی خود شده‌اند که همه چیز را حول محور اوجالان تصور می‌کنند و لذا برای آزادی اوجالان و ملاقات با او، دست به خودسوزی و اعتصاب غذا می‌زنند. این در حالی است که بسیاری از اعضای ارشد پ.ک.ک یا به دستور اوجالان کشته شدند و یا هم اکنون در اروپا هستند و بدون هیچ دشواری و اعتصاب غذا، صرفا سخنرانی می‌کنند.
