بحران مهاجرین سوری در حالی فزونی یافته است که جوامع غربی و کشورهای منطقه رویکردی متفاوت نسبت به آن در پیش گرفته اند.
به گزارش کوردپاریز، مرگ کودک سه ساله سوری و برادرش را می توان نقطه عطفی در بحران میلیون ها مهاجر سوری دانست. به واقع گذشت بیش از چهار سال از جنگ خونین سوریه زمینه آوارگی میلیون ها تن را فراهم آورده است، آوارگانی که بخشی از آنان جهت یافتن زندگی بدون تلاطمی راهی متفاوت در پیش گرفته و عازم خارج از سوریه گردیدند. در این زمینه همسایگان سوریه نظیر لبنان، اقلیم کردستان عراق، ترکیه و اردن بیشترین بار پذیرش پناه جویان را بر عهده گرفتند.
شمار کثیری از مهاجرین در فقدان امنیت داخلی و عدم پذیرش شان از سوی همسایگان سوری عازم اروپا گردیدند، راهی به غایت دشوار که در آن خطراتی هم چون مواجهه با راهزنان، قاچاق چیان انسان و غرق شدن در دریای مدیترانه به بخشی از زندگی پر مخاطره سوری ها تبدیل شده است. حضور گسترده مهاجرین در کشورهایی نظیر ترکیه، صربستان، مجارستان و مقدونیه و تلاش برای رسیدن به دروازه های اتحادیه اروپا را می توان بزرگترین بحران کنونی جامعه بین المللی دانست.
تصاویر دل خراش عبور سوری ها از سیم خاردارهای مرزی و ضرب و شتم مکرر آنان توسط پلیس کشورهای یاد شده اما مانع از ادامه تلاش پناه جویان نگشت. قوانین سفت و سخت حاکم بر اتحادیه اروپا مبنی بر درخواست پناه جو جهت سکونت در اولین کشوری که بدان رسیده است، کار را بیش از پیش برای مهاجرین سخت نموده بود، چرا که عملا آن ها به قصد رسیدن به کشورهای مرفه اروپا هم چون آلمان، سوئد، بریتانیا و فرانسه پای در این راه پر خطر گذارده اند و حال ناگزیرند در کشورهایی که دروازه ورود به قلب اروپا می باشند نظیر مجارستان و مقدونیه درخواست شان را مطرح نمایند، عدم پذیرش مقوله فوق، سوری ها را بیش از هر زمانی در تنگنا قرار داده و آن ها را ناگزیر به در پیش گرفتن راه های پر خطر تری نمود، راه هایی که عواقبی نظیر مرگ ده ها تن پشت کامیون در حوالی مرزهای اتریش به دلیل خفگی تنها موردی از این مسیر پر تلاطم می باشد.
عدم تعهد کشورهای ثروتمند اروپایی در پذیرش پناه جویان در طول ماه های اخیر و امتناع کشورهای متوسط این قاره جهت پذیرش بار مالی ناشی از حضور پناه جویان زمینه انسداد مرزهای قاره ی سبز و تجمع گسترده مهاجرین را در پشت مرزهای کشورهای یاد شده فراهم آورد. در همین رابطه ویکتور اوربان، نخست‌وزیر مجارستان در موضعی سخیف اظهار داشته بود که بحران مهاجران و پناهجویان اروپا، مشکل آلمان است، چون آلمان مقصد افرادی است که وارد اتحادیه اروپا می‌شوند. اوربان صراحتا گفته بود مجارستان به پناه جویان بدون این که ثبت‌نام کنند، اجازه خروج از خاک خود را نمی‌دهد. نخست وزیر مجارستان در اظهاراتی اسلام ستیزانه گفت که او نمی خواهد مسلمانان زیادی وارد این کشور شوند.
دو دستگی و بی تفاوتی نسبت به سرنوشت پناه جویان در اروپا به حدی است که حتی به اعتراف شماری از مقامات ارشد این قاره نیز منجر شده است. مقام‌های اتحادیه اروپا خواهان توزیع عادلانه پناهجویان و مهاجران در میان کشورهای اروپایی هستند اما این چیزی است که شماری از رهبران این کشورها از جمله ویکتور اوربان، با آن مخالف هستند. پیشتر کشورهای لهستان، جمهوری چک و اسلواکی از تصمیم مجارستان در مورد تشدید کنترل مرزها حمایت کردند.
دانلد تاسک، رئیس اتحادیه اروپا در این باره گفته است شکاف میان کشورهای اروپایی در مورد بحران پناه جویان رو به افزایش است که این باعث شده تلاش‌ها برای حل بحران پناهجویان با مشکل رو‌به‌رو شود. بسیاری از پناه جویان از کشورهای شرق اروپا وارد می‌شوند اما بیشتر آن ها تمایل دارند به کشورهای اروپای غربی بروند. تاسک گفته است حداقل یکصد هزار پناهجو باید به طور عادلانه در میان کشورهای اروپایی تقسیم شوند
در طول ماه های یاد شده بارها افکار عمومی بین المللی و نهادهای حقوق بشری خواستار ایجاد راه حلی انسان دوستانه برای ده ها هزار مهاجر سوری شده بود، این در حالی که رهبران اروپایی مواضعی ضد بشری و در بهترین حالت خنثی اتخاذ نموده بودند. پاپ فرانسیس، رهبر کلیسای کاتولیک در همین باره، از کاتولیک‌ها در سراسر اروپا خواسته است تا برای کمک به حل بحران پناهجویان تمام تلاش خود را انجام دهند. پاپ پیشنهاد کرد که به نشانه همبستگی هر کلیسایی در هر محل و یا هر جامعه مذهبی میزبان یک خانواده پناهجو باشد. رهبرکاتولیک‌های جهان گفته است که کشور کوچک واتیکان در این مورد پیشقدم خواهد شد.
مرگ دو کودک کرد سوری گویا فضای عمومی و عرصه را بر رهبران دول غربی بیش از هر زمانی تنگ نموده و آن ها را در اوج شرمساری و استیصال به اتخاذ رویه ای متفاوت کشانده تا آن جا که شماری از رهبران غربی در پذیرش مهاجرین و وعده و وعید به آنان گوی سبقت را از یکدیگر روبوده اند!
بی گمان شماری از کشورهای اروپایی من جمله فرانسه و بریتانیا را در وقوع بحران در سوریه می توان در صدر کشورهای حامی مخالفین بشار اسد و گاه تروریست ها جای داد. مداخله بی امان اروپا در امور خاورمیانه و تلاش برای اسقاط حکومت سوریه در کنار تجزیه منطقه عملا موجب بی سامانی و آوارگی میلیون ها تن شده است، پناه جویان که به دلیل فقدان امنیت ناگزیر به ترک خانه و کاشانه شده و راه غربت در پیش گرفتند.
انتشار تصاویری از مرگ دو کودک سوری موجی از خشم را در افکار عمومی بین المللی ایجاد کرده که دولت های غربی را متهم به عدم رعایت موازین انسان دوستانه نموده اند.
نگاهی به مواضع رهبران اروپا در خلال قریب به پنج سال سپری شده از بحران سوریه حاکی از آن است که آن ها مدام بر طبل حمایت از دموکراسی کوفته و خواستار سقوط رژیم دیکتاتوری اسد شده اند و هدف خود از مداخله در امور سوریه را حمایت از موج دموکراسی خواهانه در این کشور عنوان نموده اند، این در حالی است که اکنون و در اوج فلاکت سوری ها و در حالی که کشورهای بی بضاعت همسایه سوریه میلیون ها تن را در خود جای داده اند، بشر دوستان اروپایی در عدول از وظایف انسان دوستانه گوی سبقت را از یکدیگر روبودند تا آن جا که آنتونیو گوترس، رئیس کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد گفته است که عدم هماهنگی در میان کشورهای اتحادیه اروپا در مورد بحران پناهجویان تنها به سود قاچاقچیان است. گوترس از کشورهای اروپایی خواست که ۲۰۰ هزار پناهجویی را که از جنگ در سوریه، عراق و افغانستان گریخته اند، در کشورهایشان بپذیرند.
مرگ دو کودک سوری در سواحل ترکیه را می توان شوکی جهانی دانست که زمینه فعالیت بشر دوستانه و دو چندان شهروندان اروپایی در حمایت از پناه جویان را فراهم آورد، بسیاری از ساکنین کشورهای اروپایی خود و با بهره گیری از قوانین اتحادیه و در نبود مرزها اقدام به رفتن به سوی مهاجرین نموده و با استقبال از آن ها زمینه تهیه غذا و اسکان برای برخی از آنان را فراهم آورده اند. تصاویر استقبال با گل و شیرینی و تجمع در حمایت از پناه جویان را می توان اقدام انسانی شهروندان اروپایی در خلال بی توجهی محض دولت مردان شان دانست.
فضای فوق در کنار شرمساری بر جای مانده برای رهبران اتحادیه اروپا، آن ها را بر آن داشت با اقدام فرار به جلو، اکنون خود را در صف اول حمایت از پناه جویان جای داده و بر طبل حمایت جهانی از آنان بکوبند. در همین رابطه اتریش و آلمان مرزهای خود را به روی هزاران پناهجویی باز کرده‌اند که بسیاری از آن ها از مناطق جنگ زده از جمله سوریه هستند! آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان گفته است که کشورش بدون افزایش مالیات ها و یا تغییر در بودجه می تواند به پناهجویانی که وارد این کشور می شوند کمک کند. با این حال صدراعظم آلمان، گفته است که موج بی‌سابقه پناهجویان، این کشور را در سال‌های آتی دستخوش تغییر خواهد کرد. اتریش هم اعلام کرده است که محدودیتی را در مورد شمار پناهجویانی که وارد این کشور می شوند، در نظر نخواهد گرفت. مقامات اتریش اظهار کرده اند که حدود ده هزار پناهجو ظرف تنها یک روز (شنبه ۵ سپتامبر) از مجارستان وارد خاک اتریش شده اند.
دیوید کامرون، نخست وزیر بریتانیا نیز با ژست انسانی گفته است که این کشور ۱۰۰ میلیون پوند ( ۱۵۲ میلیون دلار) به حل بحران پناهجویان سوریه اختصاص می دهد. به گفته نخست وزیر بریتانیا ۶۰ میلیون پوند از این کمک اضافی صرف کمک به سوری هایی خواهد شد که هنوز در این کشور هستند و بقیه این کمک مالی به ترکیه، اردن و لبنان اختصاص داده می شود. کامرون پیشتر آمادگی این کشور را برای پذیرش هزاران پناهنده بیشتر را اعلام کرده بود منتها در اقدامی قابل تامل گفته بود که پناه جویان بیشتری را که قرار است بریتانیا بپذیرد آن دسته از پناه جویانی را شامل می شود که در اردوگاه‌های مرزی سازمان ملل اسکان داده شده اند نه آن پناه جویانی که خود را به اروپا رسانده اند! نخست وزیر بریتانیا به رقم مشخصی برای پذیرش پناهجو اشاره نکرد، اما آژانس پناهندگان سازمان ملل در امور پناهندگان گفته است که این کشور حاضر است ۴۰۰۰ پناهجوی دیگر سوری را بپذیرد.
بی گمان و فارغ از وقوع یا عدم وقوع وعده های داده شده به پناهندگان سوری از سوی دولت های اروپایی، اظهارات یاد شده در حمایت از مهاجرین را نمی توان اقدامی انسانی دانست، چرا که زمانی چنین اظهاراتی صورت پذیرفت که دیگر آبرویی از آنان بر جای نمانده بود. فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در تایید صحت نظریه فوق گفته است که اعتبار این اتحادیه بستگی به واکنش این نهاد در قبال بحران پناه جویان دارد. لذا در تحلیل چنین رویکردی در خوش بینانه ترین حالت می توان آن را اعاده حیثیت از سوی رهبران اروپا دانست و در حالت بد بینی پذیرش مهاجرین را تلاش برای تغییر معادلات در سوریه جهت رهایی از آن چه بحران انسانی می نامند تعبیر نمود، که در این حالت بر میزان تلاش ها برای مداخله جهت ساقط کردن اسد به بهانه اتمام بحران در سوریه افزوده خواهد شد.
شماری از تحلیل گران و به ویژه عناصر نزدیک به محافظه کاران آمریکایی در تحلیل عملکرد باراک اوباما در طول زمامداری اش، نتیجه آن را تضعیف بیش از پیش جایگاه آمریکا در نظام بین الملل ارزیابی نموده اند، فارغ از صحت یا عدم صحت این تحلیل که جای پرداختن به آن در مبحث فوق نمی باشد، به واقع استراتژی اوباما در این سال ها بیش از آن که به اقدامات یک جانبه از سوی واشنگتن اتکا نموده باشد در پی همکاری با متحدین و گاها تحمیل هزینه ها بر دوش آنان استوار بوده است.
حمله ی فرانسه و بریتانیا به لیبی بدون مشارکت مستقیم آمریکا، مشارکت یکسان اروپا با آمریکا در مداخله در عراق و سوریه، تحمیل هزینه هنگفت رویارویی با روسیه بر دول اروپایی از سوی واشنگتن تنها بخشی از ارزیابی سیاست های آمریکا می باشد. در تحلیل مسئله مهاجرین نیز بایستی تاکید نمود علی رغم نقش مستقیم آمریکا در وقوع بحران و تداوم آن در سوریه، عملا و با افزایش سیل مهاجرین، هزینه ی آن بر دوش همسایگان سوریه ( که عموما متحدین آمریکا هستند) و در مرحله ی دوم کشورهای اروپایی قرار گرفته است. در این میان کاخ سفید با بهانه هایی هم چون دوری آمریکا از سرزمین های بحران زده هم چون عراق و سوریه از پذیرش اندک مهاجرین نیز امتناع ورزیده است. این در حالی است که ایالات متحده آمریکا به جهت وسعت از کل اتحادیه اروپا بزرگ تر بوده و به دلیل جمعیت نسبتا پایینش می تواند در راستای اظهارات ظاهرا بشر دوستانه دولت مردانش گام برداشته و زمینه پذیرش برخی مهاجرین را فراهم آورد. در همین رابطه دیوید میلیبند، وزیر خارجه سابق بریتانیا، که اکنون سرپرست کمیته بین المللی نجات در نیویورک است، آمریکا را ترغیب کرده است ۶۵ هزار پناهجوی سوری را بپذیرد.
نزدیکی سوریه به اروپا، عملا رغبتی برای مهاجرین جهت حرکت به سوی آمریکا نگذارده و این امر موجب بهره گیری کاخ سفید در تداوم سیاست سکوتش در قبال بحران مهاجرین شده است.
به واقع مداخله جویی های آمریکا به بهانه های مختلف از جمله مبارزه با تروریسم در عراق، سوریه، یمن، لبنان و افغانستان موجی از آوارگان و پناهجویانی را به دنبال داشته است که به دلیل بر هم خوردن شرایط امنیتی کشورشان در نتیجه این دخالت ها، به اروپا گریخته اند و در شرایطی که اروپا باید برای هزاران مهاجر و پناهجو چاره اندیشی کند، اصلی ترین عامل شکل گیری این بحران یعنی آمریکا که خود را متحد اروپا می داند نه گامی بر می دارد، نه مسوولیت پذیری اخلاقی دارد و نه برای ریشه کن کردن این معضل تلاشی از خود نشان می دهد.
بی گمان بزرگترین بازنده بحران سوریه را می توان دولت مردان ترکیه و در راس آن ها رجب طیب اردوغان دانست. اردوغان با قمار بر ساقط نمودن بشار اسد، ضمن تشدید تنش ها در سوریه موجب بر هم زدن مناسبات عادی و مسالمت‌آمیز آنکارا با تهران، دمشق و بغداد شده و هزینه های اقتصادی هنگفتی را متحمل شده است.
با این حال و با برآیند مواضع اردوغان می توان اذعان داشت علی رغم لطمات تحمیل شده به ترکیه که می توان پیامدهای آن را در کاهش محبوبیت اردوغان در خلال انتخابات اخیر پارلمانی این کشور مشاهده نمود، آنکارا و شخص اردوغان بر مواضع خویش مبنی بر ساقط نمودن شخص اسد هم چنان پای می فشارد.
بنا بر مستندات منتشر شده از سوی سازمان ملل متحد قریب به ۷ میلیون و ششصد هزار تن از این مهاجرین در درون سوریه آواره شده و به سوی مناطق امن تر که عموما تحت سیطره نیروهای دولتی است کوچ نموده اند. در این میان کشورهای همسایه و هم مرز سوریه دومین مکان پر تردد آوارگان سوری بوده است و به ترتیب ترکیه با ۱٫۷ میلیون نفر، لبنان ۱٫۲ میلیون نفر، اردن ۶۲۵ هزار تن و اقلیم کردستان عراق با ۲۴۴ هزار نفر میزبان بیشترین آوارگان سوری بوده اند.
حضور نزدیک به دو میلیون سوری اثرات منفی بی شماری بر اقتصاد ترکیه گذارده است. برخی ناظران بر این باورند که ترکیه در پی بهره گیری از این بحران (پناه جویان) بر آمده و در پی آن است که با استفاده از موج ایجاد شده در راستای مطامع خویش که همان سقوط بشار اسد است گام بر دارد.
رسانه های ترکیه چندی پیش از موافقت دولت این کشور با در اختیار قرار دادن پایگاه هوایی اینجرلیک به نظامیان آمریکایی خبر دادند .گفته می‌شود این مجوز بدون امتیاز متقابل نبوده و در برابر آن آمریکا با ایجاد منطقه پرواز ممنوع در شمال سوریه و اشغال منطقه ای حائل در درون سوریه از سوی ترکیه موافقت کرده است. روزنامه حریت ترکیه در همین باره و به نقل از مقام‌های دولت ترکیه نوشت، این منطقه امن حدود ۹۰ کیلومتر طول و بین ۴۰ تا ۵۰ کیلومتر عمق خواهد داشت. بنابر این گزارش این منطقه امن، محدوده‌ی میان شهر مرزی جرابلس واقع در کنار فرات در شمال شرق سوریه تا شهر کوچک مارع در شمال حلب در بر خواهد گرفت.
حال و با افزایش تلاش ها برای ایجاد راه کاری برای مهاجرین سوری از سوی جامعه بین المللی، ترکیه بر آن است ضمن متقاعد نمودن متحدینش و بهره گیری توامان از افکار عمومی زمینه تحقق رویاهای اردوغان را فراهم آورد. در صورت وقوع چنین امری (ایجاد منطقه حائل از سوی ترکیه) از نفوذ برخی از افراد در قالب پناهجو به ترکیه و هم چنین ناتوانی از اسکان و تامین امکانات حیاتی و بهداشتی برای پناهجویان سوری جلوگیری خواهد شد. دولت ترکیه تاکنون میلیون ها دلار جهت فراهم ساختن امکانات برای پناهجویان سوری صرف کرده است و از دولت های غربی و سازمان ملل متحد انتقاد می کند که کمک های نقدی‌شان برای رسیدگی به پناهجویان کافی نبوده است.
دولت ترکیه می‌گوید قریب به دو میلیون پناهجو را در خاک خود اسکان داده و چنان چه منطقه حائل با تصویب سازمان ملل شکل عینی بیابد، خواهد توانست هم از زیر بار این هزینه و مسئولیت رهایی یابد و هم اینکه راه تجارت و صادرات مواد مورد نیاز برای ساکنان این منطقه نیز فراهم شود و سودی عاید خود کند. چاووش اوغلو وزیر خارجه ترکیه در این باره می گوید: «ما خواهان ایجاد مناطق امنی هستیم که آوارگان سوری در آن با امنیت زندگی کنند. ما می خواهیم مناطقی خالی از داعش و امن در شمال سوریه ایجاد کنیم و به آوارگان اجازه بدهیم تا به کشورشان بازگردند.»
به باور ناظرین بین المللی اکنون ترکیه با اتخاذ رویه ای مشخص و با در اختیار داشتن احتمالی بخشی از خاک سوریه ضمن توجیه افزایش کمک ها به آوارگان، بیش از هر زمانی به تسلیح و آموزش مخالفان بشار اسد خواهد پرداخت.
شیوخ بی غیرت عرب
یکی از نکات بحث برانگیز که اذهان عمومی را به سوی خود در قبال بحران مهاجرین سوق داده آن که چگونه است که هیچ یک از این آوارگان علی رغم نزدیکی سرزمینی با کشورهای عربی خلیج فارس و با وجود اشتراکات زبانی، مذهبی، نژادی و با ثروت هنگفت دولت مردان عرب، به سوی کشورهای عربی خلیج فارس حرکت ننموده اند. ثروت بالا و جمعیت کم این کشور، شیوخ عرب را به سوی پذیرش میلیون ها کارگر بنگلادشی، پاکستانی، هندی، افغانی و… سوق داده و لذا مهاجرت احتمالی سوریه به این مناطق احتمالا می توانست شرایط مساعدتری را برای آنان فراهم آورد.
در پاسخ به این پرسش بایستی ذکر نمود علی رغم تلاش های بسیار رهبران عرب به ویژه شیوخ محافظه کار خلیج فارس جهت مداخله در امور سوریه و ارسال میلیاردها دلار سلاح و هزینه های جانبی برای گروه های همسو با خود و بیان مکرر این امر که حمایت از ملت سوریه و اعراب همواره بسان یکی از دغدغه های کلان رهبران عرب است، اتخاذ سیاست های بسیار سخت گیرانه مانع از ورود آوارگان سوریه به کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس شده است.
به واقع پافشاری بر اصولی خاص نظیر داشتن ویزای کار و یا ویزای توریستی و هزینه سنگین مالی جهت ورود به این کشورها و عدم تسهیل آن از سوی شورای همکاری به عنوان بزرگترین معضل سوری هاجهت انتقال به این کشورها محسوب می شود. اتباع سوریه برای ورود به تقریبا تمام کشورهای عربی به اخذ ویزا نیازمندند اما به ندرت موفق به دریافت آن می شوند. اتباع سوریه بدون داشتن ویزا تنها می توانند به الجزایر، موریتانی، سودان و یمن سفر کنند.
سیاست بی تفاوتی رهبران عرب مورد انتقاد عموم ملت عرب نیز قرار گرفته است. در خود جهان عرب این دیدگاه وجود دارد که آن ها کار زیادی برای این مهاجرین سوری انجام نداده اند. با این حال این کشورها واقعاً مقصد مناسبی (به دلیل نزدیکی فرهنگی) برای پناه جویان سوری که از جنگ فرار می کنند، هستند. افراد خیر و سازمان‌های خیریه در کشورهای حاشیه خلیج فارس، تا به حال حدود نهصد میلیون دلار برای آوارگان سوری جمع کرده‌اند. اما با ادامه جنگ در سوریه، این کمک‌ها دیگر جواب گوی نیاز آوارگانی که در اردوگاه‌ها زندگی می‌کنند نیست و تنها بخش بسیار اندکی از نیازهای آنان را پوشش می دهد.
اعتراض نسبت به سیاست شیوخ عرب کم کم در میان خود اعراب نیز در حال افزایش است. در طی یک هفته گذشته، از هشتگ عربی “استقبال از پناهندگان سوری وظیفه کشورهای حوزه خلیج فارس است”، ۳۳ هزار بار در توئیتر استفاده شده است.
در یک صفحه فیسبوک به نام «جامعه سوریه در دانمارک» ویدیویی به نمایش گذاشته شده که پناه جویانی را نشان می دهد که به آنان اجازه ورود از مجارستان به اتریش داده شده. یکی از بینندگان این ویدیو سئوال می کند: «چطور شده که ما از جایی که برادران مسلمانمان زندگی می کنند فرار کرده ایم. در حالی که آن ها باید نسبت به ما در مقایسه با کشوری که کافر می خوانند، احساس مسوولیت بیشتری کنند؟» یک نفر دیگر پاسخ داده: «به خدای توانا قسم می خورم که این عرب ها هستند که کافرند».
فیصل المسلم، نماینده سابق پارلمان کویت در مطلب که همراه با تصویری از پناهندگان است در فیس بوک منتشر نموده که انتشار داده که شامل این پیام است: «ای کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، این ها مردم بی گناه هستند و قسم می خورم بیش از همه مستحق میلیاردها (دلار) کمک و اعانه اند.»
با وجود فشارهای اعمال شده و حتی افزایش احتمالی آن بعید به نظر می آید که رویکرد شیوخ مرتجع عرب در قبال بحران انسانی آوارگان تغییر یابد. به گفته ی برخی ناظرین بین المللی از سال ۲۰۱۲ که جنگ با بشار اسد با وضوح بیشتری بدل به رقابت بین منافع کشورهای عرب خلیج فارس و متحدان ایران شد، نگرانی از این که سوری‌های وفادار به بشار اسد به قصد انتقام به کشورهای خلیج فارس نفوذ کنند بیشتر شدت گرفت، بنابراین نظارت بر مسافران سوری در این کشورها به سرعت تشدید شد و تمدید اجازه کار یا گرفتن آن روز بروز سخت‌تر شده است. این سیاست هم چنان پابرجا است و به خصوص قطر، عربستان سعودی و امارات بی‌اندازه نگران حملات وفاداران بشار اسد هستند.
با وجود میلیاردها دلار حمایت مالی از مخالفین بشار در سوریه از سوی رهبران شورای همکاری خلیج فارس، تا کنون کمترین حمایتی از مهاجرینی سوری از سوی آنان صورت نپذیرفته است و بعید است در آینده نیز رویه فوق تغییر نماید.
بهانه حملات انتقام جویانه وفاداران به بشار اسد را نمی توان آن چنان جدی یافت چرا که در صورت تلاش رهبران عرب، کمک های یاد شده می توانست از طرق مختلف به دست مهاجرین سوریه برسد. کما این که رسانه های بین المللی در روزهای گذشته خبری را مبنی بر اقدام احتمالی یک میلیارد مصری جهت حمایت از مهاجرین سوریه منتشر نمودند. بر اساس خبر فوق نجیب ساویرس، میلیاردر و سیاستمدار مصری، از یونان یا ایتالیا خواست تا یکی از جزایر متروکه خود در مدیترانه را به وی بفروشند تا در محل آن، برای پناهجویان خاورمیانه و شمال آفریقا یک کشور مستقل جدید تاسیس کند. ساویرس، که یکی از ثروتمندترین افراد منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا محسوب می شود، گفته که آمادگی دارد بدون حد برای خرید چنین جزیره ای پول خرج کند و از هم اکنون برای کشور جدید، نام امید را انتخاب کرده است.
منبع: سنگر ما
