گفته می‌شود پ‌ک‌ک تصمیم دارد در اوایل بهار امسال، دوازدهمین کنگره‌ی خود را در کوهستان‌های قندیل شمال عراق برگزار کند.
طبق آخرین اخبار منتشره از هیئت اعزامی به امرالی و قندیل، سران پ‌ک‌ک در شمال عراق حاضر به زمین گذاشتن سلاح‌هایشان نیستند و به قول صاحب‌نظران این حوزه، دلیل اصلی آن به انشعابی برمی‌گردد که در داخل پ‌ک‌ک رخ داده و سران و اعضای این گروه را به دو شاخه تقسیم کرده است.
شاخه‌ی اول جمیل بایک (هوال جمعه) و طیف همراهش هستند که معتقدند باید در شمال عراق ماندگار شوند و در مناطق مرزی برای خود حکومتی کوچک را تأسیس کنند. این نگرش بیشتر بخاطر ریشه‌های عمیق خصومت میان پ‌ک‌ک و خانواده‌ی بارزانی‌ها نشأت می‌گیرد.
گروه دوم که طرفدار مراد کارایلان (هوال جمال) هستند، معتقدند که باید کار را با ترکیه یکسره کنند و به داخل خاک ترکیه برگردند. لذا این طیف با حکومت اقلیم و خانواده‌ی بارزانی‌ها، زیاد سر خصومت ندارد و خود را در شمال عراق مهمان فرض می‌کند نه صاحب خانه.
حال گفته می‌شود بنا بر آخرین توافقات فی‌مابین عبدالله اوجالان و هاکان فیدان (رئیس سابق میت ترکیه)، قرار شده در اوایل بهار امسال، با دستور اوجالان تمامی افراد مسلح این گروه، خاک ترکیه را ترک کنند و آن دسته از اعضای این گروه هم که سابقه‌ی نظامی و شرکت در عملیات‌ها را ندارند؛ به ترکیه بازگردند و مشمول قانون عفو عمومی بشوند. اما به عنوان راه‌حل بقیه‌ی نیروهای نظامی پ‌ک‌ک، فیدان واوجالان توافق کرده‌اند که بخشی از آنها به مرزهای شمال غرب و غرب ایران فرستاده شوند و بقیه هم در شمال سوریه مستقر شوند. با این حساب شمال عراق تنها مقرّی امن برای سران این گروه خواهد شد که شاید هم بنا به پیشنهاد چند سال قبل مسعود بارزانی، در اردوگاهی نزدیک یکی از شهرهای حکومت اقلیم ساکن شوند و به کار سیاسی مشغول باشند.
لذا پیش‌بینی می‌شود که کنگره‌ی دوازدهم پ‌ک‌ک، مملو از چالش‌هایی باشد که تصمیم برای حل آنها بسیار مشکل خواهد بود. چراکه توافق دو طیف فوق‌الذکر در کنگره، بسیار بعید به نظر می‌رسد و احتمال اینکه وضعیتی بسان کنگره‌ی سال ۲۰۰۴ که طبق آمار خود گروه، ۲۶۳۰ تن از اعضای فعال و قدیمی از آن جدا شدند؛ وجود دارد.
اما در هرصورت درصد کسانی که در این گروه معتقدند که نباید سلاح‌ها را زمین بگذارند و همچنان و باشدت بیشتر به مبارزات مسلحانه‌ی خود ادامه بدهند؛ بیشتر است. چراکه این گروه با ذهنیت نظامی خود معتقدند رجب طیب اردوغان و دولت ترکیه، هیچ گامی در روند مذاکرات برنداشته‌اند و این نمایشهم فریبی بیش نیست که ترکیه طراح آن است.
سخن آخر اینکه باید منتظر ماند و دید که در این کنگره تصمیم به زمین گذاشتن سلاح‌ها و بازگشتن به ترکیه و مشارکت در فعالیت‌های سیاسی گرفته می‌شود، یا اینکه تصمیم به شروع مجدد مبارزات مسلحانه که طبق نقشه‌ی پ‌ک‌ک، ایجاد منطقه‌ی خودگردان در جنوب و جنوب شرق ترکیه است. آیا عبدالله اوجالان هنوز هم همان کاریزمای دهه‌های گذشته برای این گروه تلقی می‌شود یا اینکه او نیز به ابزاری در دست ترکیه و پ‌ک‌ک تبدیل شده و حرف‌هایش دیگر شنونده‌یی در میان گروه ندارد؟
